Na profundidade do mar
presa, vaga dun sono
cal victima dun naufraxio,
nado deica un fin incerto.
O impulso asulagante,
ordeado polo sentimento.
Ese indescriptibel, ese …
que ninguén e quen
de acadar a coñecelo de preto.
Esa paradoxa que nos fai felices
ás veces que tristes.
Víctima deste naufraxio común
que me vai afogando paseniño,
impedíndome acadar a terra
para porme en pé.
Víctima daquel veleiro chamado amor.
No hay comentarios:
Publicar un comentario